Eind juni was het zo ver – mijn eerste grote uitdaging van dit jaar: 104 kilometer hardlopen over de Utrechtse Heuvelrug! 103,9 kilometers waren onverhard, toch zo’n 1300 hoogtemeters in het vlakke Nederland én je werd geacht zelf te navigeren. Een fikse uitdaging dus, eentje waarvan ik niet wist of ik de finish zou halen. Aan het begin van dit jaar vond ik het best een leuke uitdaging, naarmate D-day dichterbij kwam vroeg ik mij toch af waarom ik dit ook alweer wou doen. Een marathon is toch ook een mooie (en fikse!) afstand? Daarvan weet ik in elk geval dat ik het kan… En toch, iets doen waarvan je niet zeker weet of het gaat lukken, waar je een beetje buikpijn van krijgt, waarvan je niet weet hoe je er op gaat reageren, iets wat een fysieke top conditie vraagt, maar zeker ook een enorme mentale kracht. Zoiets maakt mij nieuwsgierig!
En dus stond ik op 29 juni aan de start van de Utrechtse Heuvelrug Ultra Trail! Met zo’n 60 andere deelnemers (waarvan trouwens maar erg weinig vrouwen, daar moeten we wat aan doen!) stond ik een beetje onwennig bij de start locatie. Natuurlijk nét ongesteld geworden ’s ochtends, dus de buikpijn kwam op dit moment niet alleen van de zenuwen! Na een paar oppeppende woorden van de organisatie werd een paar minuten na 7u ’s ochtends het start schot gegeven. Ik ben geen snelle loper, dus had mij er al bij neer gelegd dat ik achteraan zou lopen. Dat was ook zo… Het duurde toch even voordat ik daar vrede mee had, want stiekem had ik uiteraard gehoopt dat er nog een paar mensen achter mij zouden lopen. Maar 100 kilometer is lang en je kunt beter rustig beginnen. Na de eerste paar kilometers kwam ik toch nog twee andere lopers tegen en samen liepen we rustig verder. Alle tijd en ruimte om te kletsen en elkaars avonturen te horen. Elk heuveltje rustig opwandelen, de tijd nemen om te eten en te drinken. En zo liep ik op een prima tijdschema. Als ik dit toch eens 100 kilometer kan volhouden…
In mijn voorbereiding liep ik twee keer een 50 kilometer trail run en daarin had ik geleerd dat ik vooral ‘in het moment’ moet blijven. Niet gaan nadenken over hoe lang het nog is, de race opbreken in kleinere stukken (van verzorgingspost naar verzorgingspost) en vooral dankbaar blijven dat ik dit kan. Dat ik een lijf heb dat gezond genoeg is om zo’n uitdaging aan te gaan, dat we leven in een land waar het geaccepteerd wordt dat vrouwen sporten én dat we geen oorlog, hongersnood of andere ellende kennen. Afzien is het, maar ik kies er zelf voor.
Na ruim 25 kilometer komen we bij de tweede verzorgingspost en daar staan Riët en Corina. Zij hebben een tas met reepjes en gelletjes voor mij en vooral ook een paar opbeurende woorden. Petra en haar kids kom ik ook nog even tegen. Erg leuk om zo een paar bekende gezichten te zien! Het is inmiddels lekker warm geworden (en oh ja, daar hebben we niet zo goed voor kunnen trainen dit jaar!), maar ik loop nog steeds lekker en in een steady, rustig tempo. Dan is daar ineens een stuk dat ondergelopen is, zelfs de brug staat onder water. Natte voeten zijn het gevolg ☹ Direct daarna komt de befaamde trap bij Kwintelooyen met 169 mooie traptreden. Poeh dat was een zware kilometer zo!
Na de eerste ronde van 54 kilometer komen we langs de start/finish locatie. Van te voren was ik bang dat dat een moment zou zijn dat ik zou willen opgeven. Want 54 kilometer is ook al een best eind! Maar opgeven komt geen moment in mij op. Van Riët en Corina hoor ik vlak daarna dat ik tweede dame ben. Heuh? Wat is er met de anderen gebeurd? Uitgestapt blijkt later, maar dit geeft mij juist even nieuwe energie! Mijn loopmaatjes van het begin ben ik inmiddels kwijt, maar ik dwaal rustig verder over de Utrechtse Heuvelrug.
En dan na een kilometer of 80 ben ik er ineens klaar mee. Mijn horloge geeft ineens de afstand tot de finish aan in plaats van tot de volgende afslag en dat is net een kilometer verder dan wat ik in gedachten had. En de afstand tot de finish lijkt maar niet korter te worden… Ik zie uit naar de volgende verzorgingspost op kilometer 83. Maar die post is niet na 83 kilometer, maar pas na 89 kilometer… Die extra 6 kilometer zijn lang en de laatste 20 minuten heb ik ook geen water meer. Niet handig met de zomerse temperaturen! De moed zakt mij in de schoenen, ik weet niet of het mij gaat lukken. Inmiddels is het toch behoorlijk wandelen geworden in plaats van hardlopen en heb ik medelijden met mezelf. Loop ik hier in mijn eentje ergens in een bos… Ik begin ook de eerste blaren te voelen, heb geen zin meer in gelletjes en reepjes en tot overmaat van ramp is de batterij van mijn horloge leeg. De route is niet uitgepijld, dus zit er niets anders op dan met mijn telefoon in mijn hand te lopen om te navigeren. Ellendig… ik kan niet zien hoe lang het nog is, wat mijn tempo is en ik mis de piepjes van mijn horloge die aangeven dat ik weer een kilometer gehad heb. Het wordt donker in mijn hoofd, ik weet dat ik moet blijven bewegen, maar elke stap doet inmiddels zeer…
En dan denk ik aan Sadia, een vrouw die ik ken uit Darfur, Soedan, waar ik een paar jaar gewoond heb. Sadia kookte voor ons en zorgde vooral voor ons (en heel veel anderen) met een hart van goud. Nooit klagen, altijd doorzetten en altijd oog hebben voor andere mensen. De situatie in Soedan is momenteel erg slecht en ik heb geen flauw idee of zij nog leeft. Maar ik weet wel dat zij niet de optie had om op te geven. Als ze op de vlucht geslagen is voor het geweld en de hongersnood, had zij vast ook blaren. En kon ze zeker niet opgeven. Sadia haalt mij uit mijn zelfmedelijden en helpt mij om door te gaan. Stap voor stap, meter voor meter… Ik kan niet meer, maar toch blijf ik doorgaan. En heel langzaam komt de finish in zicht.
Zo’n twee kilometer voor de finish komt er iemand naast mij lopen (ik ben dus toch niet de laatste!). Samen hebben we in de voorbereiding dezelfde 50 kilometer loop gedaan. Hij jogt nog een beetje en dus begin ik weer met hem mee te hobbelen. Ik dacht dat ik niet meer kon, maar met de finish in zicht kan ik dus toch nog wel! En dan na 14 uur en 40 minuten kom ik over de finish! Ik moet zitten, maar weet niet hoe je dat doet… Ik moet eten, maar dat is 10 stappen lopen… Gelukkig zijn ook hier Corina, Riët en Petra om voor mij te zorgen! Ik laat een paar tranen, van opluchting, van pijn, van, ja van wat? Het dringt nog niet helemaal door wat ik gedaan heb…
